Een bijzondere maand Peru

Nu we aan het relaxen zijn in Canoa en Puerto Lopez (Ecuador), nemen we ook de tijd voor het schrijven van een nieuw verhaal. Voor onze Facebook volgers lopen de verhalen en de check-ins, statusupdates en alle foto’s niet helemaal synchroon. Na al het moois van de Galapagos moeten zij dan ook even mee terug in de tijd naar Peru.

Na uitgeslapen te hebben, dat dachten we in ieder geval, maar we waren vergeten onze wekker een uur terug te zetten en een heerlijk ontbijtje met Pindakaas in Puno, zijn we op pad gegaan naar de ‘Islas Flotantes’. Als je Lake Titicaca intikt op Google, dan zie je van die rieten, drijvende huisjes, nou zo zag het er uit. Een grappig fenomeen van een bijzondere groep mensen die noch Boliviaans, noch Peruaans zijn, ze leven over het hele meer heen, hebben geen paspoort en leven puur van de visserij. Er was in de gemeenschap die we bezochten één hoofdeiland en het toilet was een taxiboot... Over boten gesproken, de ‘Mercedes Benz’ is hier geen auto, maar hun benaming voor de ‘snelle’ rieten boot met drakenkop. Op advies van ons verblijfsadres was het, in verband met een staking, beter om die avond naar Cuzco af te reizen. Want als ze hier staken, betekent dat, dat ook al het busverkeer gestrand is.

Midden in de nacht kwamen we aan in Cuzco, maar konden gelukkig direct ons gereserveerde bed in. De komende 10 dagen werd Cuzco onze uitvalsbasis voor natuurlijk Machu Picchu en tal van andere Inca ruïnes. De eerste dag zijn we door Cuzco heen geslenterd, op zoek naar tours. Maar rond de middag begonnen de voetbalkriebels van Nic de overhand te krijgen en moesten en zouden we een kroeg vinden om Ajax te kijken. Door de regen heen die ene Nederlandse kroeg zoeken, ow ow, wat moet je over hebben voor je cluppie. Uiteindelijk in een Engelse kroeg beland (want die Nederlandse was natuurlijk net gesloten), waar ze één scherm speciaal voor Nic aanzetten. En daar stond die dan, in de allerlaatste minuut te juichen en rondstuiterend in z’n Ajax shirt... Helaas was een minuut later de pret voorbij, door de 1-1 van AC Milan. De rest van de middag moest dit ‘verdriet’ eraf geknipt worden bij de kapper en eruit gemasseerd tijdens een uur massage;-). De dag daarop hebben we onze tours bevestigd (en er natuurlijk een ‘mooi prijsje’van gemaakt), een 4 daagse jungle tour naar Machu Picchu, een citytrip en een quad tour. Ow ja, en 5,7kg aan souvenirs opgestuurd naar Nederland. Eindelijk verlost van die overtollige bagage.

Onze tweede grote fout (na Isla del Sol) was een city tour in en rondom Cuzco. We hebben altijd ontzettend hard gelachen om die domme toeristen die in groepjes door een stad heen lopen en achter een gids met een vlaggetje aanhobbelen. Voor ons was het deze middag dus ‘Grupo Reggie, Grupo Reggie’. Het liefst renden we heel hard weg, maar voor die 15 Peruaanse Soles wilden we toch nog we even wat uitleg krijgen en in een gezellige touringcar voor grijze bollen vervoerd worden van en naar een viertal ruïnes. Het nadeel van zo’n city tour is dat je overal doorheen gesjeesd word en niet de tijd kunt nemen die je zou willen. Toch hebben we zo in een korte tijd een aantal mooie Inca ruïnes gezien. Een klein voordeel waar Nic toevallig achter kwam, is zijn Peruaanse achtergrond. Schijnbaar eenmaal geboren in Peru, ben je voor de Peruanen altijd één van hen. Dus kon hij overal, met zijn ‘Naci en Lima’ (geboren te Lima), voor een Peruaans prijsje naar binnen. Zo was de Boleto Turistico, waarmee we verschillende ruïnes konden bezoeken, voor hem slechts 70 Soles in plaats van de 130 voor Anne. Alle beetjes helpen;-). Het is altijd leuk om oude bekende reizigers tegen te komen. Zo dronken we een biertje met René, die Nic al eerder had ontmoet in Brazilië.

De Quadtour was een leuke tocht. Anne moest eerst even aftasten hoe de quad werkte, maar later deed ze niet onder voor de rest en scheurden we door het mooie landschap rondom Cuzco. De jungle tour naar Machu Picchu was een mooi avontuur en een goede keuze. Want de zwaardere tour, de Salkantay trek, was met onze tours naar de Huayana Potosi en de Chorotrek nog in de benen, even geen optie. De groep bestond uit een Nederlands en Duits stel, een Amerikaanse jongen en een Engelse meid. De eerste dag hadden we een mountainbiketocht. Gelukkig was dit alleen maar naar beneden fietsen, in een geweldig landschap, waarbij we meerdere malen watervallen moesten passeren, wat maakte dat we aardig nat en modderig beneden kwamen. Gelukkig konden we dat er tijdens het raften weer vanaf spoelen. Vooral Nic kreeg nog een nat pak, want als enige kreeg hij het voor elkaar om uit de boot te vallen. Terwijl hij even niet te zien was en vervolgens in de onstuimige rivier dobberde, moest Anne tegengehouden worden, om er niet achteraan te springen. Al met al wel een leuke ervaring;-). Het dorpje waar we verbleven zat voor de zoveelste keer zonder stroom en alleen met kaarslicht aan, was er na de nodige biertjes ook niet meer zoveel te doen, dus maar op tijd naar bed. De tweede dag gingen we de hele dag hiken. Omdat onze gids ook liever lui dan moe was, namen we mooi het eerste (saaie) stuk een local bus. Vervolgens konden we beginnen aan de echte klim. Een mooie hike, met af en toe stukjes Incatrail, waarbij we eindigden in de hotsprings. ’s Avonds hebben we met de groep het dorpsfeest bezocht.

De volgende dag stond het ziplinen op het programma. Ingesnoerd in een harnas aan een kabelbaan met 80km per uur, 200 meter naar beneden roetsjen. Daarna begonnen we aan het laatste stuk hike, langs de treinrails naar Aguas Calientes. Het is een mooie route van 9 km waarbij meerdere malen zeer luxe treinen ons passeerden. Aguas Calientes is een uit de grond gestampt dorp, puur gebouwd voor alle toeristen die Machu Picchu willen bezoeken. Onze tour is natuurlijk minder speciaal dan de echte ´Incatrail´ die mensen lopen, maar wil je deze kunnen doen, moet je minstens een half jaar van te voren reserveren. Ondanks dat het niet de ´echte´ was, hebben wij een paar geweldige dagen gehad. En gingen we de volgende dag om 4.15 met de groep vol goede moed richting de ingang van het laatste stukje trail naar Machu Picchu. Na iets meer dan een uur ploeteren over hoge en dan weer lage traptreden, kwamen we aan bij de ingang. En we bleken niet de enigen. De ´luie´ busgangers stonden al vooraan in de rij (toch mooi dat dat zo kan, want als wij de 50 waren gepasseerd zouden we het ook zo hebben gedaan:-P). Bezweet, maar voldaan, sloten we achteraan om om 6 uur naar binnen te mogen en daar, ondanks de rij voor ons, een geweldige zonsopkomst te zien in een nog ´uitgestorven´ Machu Picchu. Magisch was misschien wel het juiste woord. Prachtig hoe die Inca´s deze stad destijds hebben gebouwd en wat een geluk dat de Spanjaarden het niet hebben ontdekt.

Na met de groep nog gezellig even nagepraat en gechilld te hebben midden op één van de richels met een prachtig uitzicht, zijn we samen met aantal aan een nieuwe klim begonnen: Machu Picchu Mountain. Alsof het nog niet genoeg was. Net voor het sluiten van de top, waren we boven en hebben we kunnen genieten van een mooi panoramabeeld op de verloren stad, goh wat was dat mooi. Omdat na deze extra klim en een afdaling onze voeten het niet meer aan konden, gingen wij net als al die ‘luie’ mensen mooi met de bus naar beneden (heel slecht;-)). In Aguas Calientes kwamen we de rest van de groep weer tegen en hebben we samen het happy hour meegepakt en de leuke tour afgesloten. Vervolgens namen we de trein terug naar Ollaytaytambo om daarna met de bus afgezet te worden in Cuzco. Mooi verhaal trouwens tijdens deze paar dagen tour, is dat het maar al te duidelijk is geworden dat toeristen ontzettend worden afgezet. Daarom werd Nic, als onze Peruaan, door de hele groep ingezet om spullen te kopen. Van water en bananen, tot bij het afdingen van pantoffels. Zo betaalde het Britse meisje in onze groep voor 1 banaan en een fles water (0,5L) 5 Soles, terwijl Nic voor 5 bananen en een literfles 2,5 Soles betaalde.

De dagen na Machu Picchu hebben we diverse malen nog wat met mensen uit onze groep gedaan. De tour van Stichting Niños Unidos Peruanos heeft veel indruk op ons gemaakt. Niños is opgezet door een Nederlandse vrouw die in de beginjaren verschillende straatkinderen uit Cuzco heeft geadopteerd. Zij heeft niet alleen hun, maar na ruim 10 jaar meer dan 600 kinderen een betere toekomst kunnen bieden door scholing en werkgelegenheid als ze wat ouder zijn. Niños heeft drie hotels in Cuzco en verschillende winkels waar voormalige ´straatkinderen´, nu volwassen, werken. Een deel van de opbrengst komt ten goede aan de stichting. Verblijf bij één van de hotels of het eten in hun restaurant is aan iedereen aan te raden.

Na Cuzco gingen we door naar Arequipa. De tien uur durende reis zat vol met entertainment. Met de bingo als hoogtepunt. Je voelt het al aankomen. Wat sommigen namelijk al weten, Anne wint (bijna) altijd wat. We grapten nog over onze volle kaarten en Nic zei al, wedden dat jij nog wat wint ook. En ja hoor, B6, Bingo.... (wat lastig is met een lolly in je mik, na drie keer roepen door een volle bus, werd het eindelijk verstaan). De cijfers werden gecontroleerd en zowaar Anne won een ticket terug naar Cuzco. Een poging deze te wisselen voor een ander ticket of te doneren aan een medereiziger mislukte helaas. Wel was er op commando een luid applaus van de hele bus (en dus een rode kop van Anne;-)). In Arequipa hebben we Diego ontmoet, die Nic in Iquitos al eerder was tegengekomen. Diego heeft ons geholpen aan een tour door de Colca Canyon, die de volgende dag (heel vroeg!) zou vertrekken. Om de rest van de dag te vullen hebben we wederom een stadstour gekocht, onze derde grote fout;-) (maar, ’t was wel een goeie deal). Niks ten nadele van de mooie stad Arequipa, alleen die tour was een flater.

De Colca Canyon Trek was daarentegen wel weer leuk. Al waren we beiden eigenlijk ‘trekking moe’. Gelukkig was het ‘maar’ een trek van 2 dagen, dus Anne dacht dit nog wel vol te kunnen houden (nog steeds wat ziek, zwak en misselijk na de Machu Picchu trek). Om 3 uur ’s ochtends vertrokken we, om op tijd te zijn voor de Condors. Zei vliegen namelijk elke dag tussen 8 en 9 langs de condor mirador, waar 100’en toeristen opeengepakt staan, met joekels van camera’s, om een glimp op te vangen van deze grote vogels. Vervolgens starten we de afdaling in de Canyon. In 3 uur tijd, 1000 meter naar beneden langs kale rotsen, terwijl het aan de overzijde van de Canyon groen en tropisch was. Het is maar goed dat we pas later hoorden van de hevige aardbeving die hier 3 weken geleden letterlijk heel wat stof heeft doen opwaaien. Want nog steeds hoorden en zagen we brokken steen naar beneden rollen. Na een lange dag lopen konden we beneden in de Canyon heerlijk zwemmen in een groene ‘oase’. Deze ‘oase’ met verschillende blauwe zwembaden, die ons al de hele dag gek maakte. Na een gezellig avondje bij kaarslicht (nee, er was geen stroom), zijn we op tijd gaan slapen. Als je 1000 meter daalt om een mooie Canyon te zien, zul je ook weer naar boven moeten.... En daar had Anne dus echt even geen puf meer voor en absoluut geen zin meer in. Oplossing? Een Mule:-) (ezel/paard). Een uur later dan dat Nic startte aan de klimtocht van 3½ uur, startte Anne op de Mule, om in 1½ boven te zijn. Eigenlijk was dit nog stukken enger dan de klimtocht, bovenop zo’n wiebelig beest, lettend op zijn poten, zo dicht bij de rand, die stapje voor stapje omhoog klom. Nic ging helemaal stuk, maar heeft weten door te zetten door de hele tocht met de Belgen uit onze groep over voetbal te praten. Zij waren in een jubelstemming, omdat de rode duivels zich net hadden geplaatst voor het WK en zouden ons op een pilske trakteren als we boven waren.

’s Avonds zijn we met Diego het nachtleven van Arequipa ingegaan en hebben we gedanst op Zuid Amerikaanse hitjes tot onze voetjes echt niet meer konden. Onze volgende bestemming was Huacachina, ook weer een ‘oase’ met daaromheen deze keer grote zandduinen. Voor het eerst in lange tijd weer een luxe hotel geboekt, waar we heerlijk aan het zwembad eindelijk eens hebben kunnen zonnen. ’s Middags zijn we in een 8-persoons buggy de duinen ingereden om te sandboarden en zagen we een geweldige zonsondergang. Super lachen zo’n buggyride, al zou je er zo een whiplash aan overhouden.

Door naar Paracas, ‘poor man’s Galapagos’: ‘Islas Ballestas’. Met een boot bezochten we de eilanden waar verschillende soorten vogels en zeeleeuwen hun onderkomen hadden gevonden. Gaaf om zoveel dieren bij elkaar te zien. Al zorgde al die vogelpoep wel voor een immense stank, niet te harden! We waren echt onder de indruk, dus benieuwd wat de Galapagos ons dan wel niet zou gaan brengen. Door naar Lima. 24 oktober moesten wij in Chiclayo zijn voor Nic’s verjaardag. Dat had hij al met zijn neven afgesproken. Dus we hadden nog iets meer dan een weekje. In een aftandse local bus zijn wij van Paracas naar Lima gereisd, met natuurlijk de Zuid Amerikaans hitjes op z’n hardst en hele slechte B-films, maar wel echt genieten, typisch zoals het leven hier is. In Lima konden we blijven slapen bij Hugo & Patty, kennissen van de ouders van Robbie, die Nic in Ecuador had leren kennen. Erg fijn om weer even in een ‘echt’ huis te slapen. De eerste dagen hebben we zelf de stad verkend en later met het nichtje van Nicolas en haar vriend wat leuke dingen ondernomen. Het (ver)kennen van de stad bleek zelfs voor taxichauffeurs een lastige aangelegenheid. Zo waren we de eerste avond verdwaald met de taxi.... Kun je het voorstellen? Het was Nic’s eerste ontmoeting met zijn nichtje, maar er was direct al een klik. Voor beiden een paar speciale dagen. Na een dagje uit naar zee met Hugo & Patty en een cenar (avondeten) bij Nic’s nichtje, gingen we door naar Huanchaco om nog even strand mee te pakken voordat het familiegedruis zou beginnen;-). Ook in Huanchaco hadden we afgesproken met een oude bekende van Nic, Cesar. Na een dagje Trujillo (en een mislukte poging de Huacas de la Luna en del Sol te bezoeken, omdat ze gesloten waren) bij hem thuis met een stel Colombiaanse vrienden Bingo gespeeld en door naar de film. Toen tot middernacht gewacht op het busstation van Trujillo om Anne kennis te laten maken met Nic’s andere nichtje, die voor werk in Trujillo woont, maar een interne training van een week zou hebben dus een ontmoeting kon alleen dan. Zoals je leest, stond ons Peru avontuur vol afspraken gepland.

Na wat zonnige dagen in Huanchaco en Trujillo door naar het verjaardagsfeestje van Nic in Santa Rosa (Chiclayo). Nic’s neef, Luis, stond erop samen met ons van Trujillo naar Santa Rosa te reizen (4 uur). Anders dan bij Nic’s vorige bezoek, stond oma deze keer vooraan om ons een warm welkom te geven. Blij om ons te zien en Anne te ontmoeten werden we weer volgepropt met allerlei eten (wat een voorbode zou zijn voor de komende dagen). Voor Nic was deze tweede keer veel relaxter, z’n Spaans was al een stuk beter en een tweede keer is toch minder spannend dan de eerste keer in het diepe te worden gegooid. 24 oktober was Nic’s verjaardag. De vorige dag waren we net verlost van alle Nederlandse souvenirs, maar kregen deze kilo’s in cadeautjes net zo hard weer terug. Omhuld in typische Peruaanse kleden zat Nic aan z’n verjaardagsontbijt, welke bestond uit grote stukken kip, rijst, ei, ceviche, gebakken banaan etc. Alle ooms (vissers) hadden hun dagen op zee zo afgestemd dat ze bij Nic’s verjaardag konden zijn. Wat maakte dat ook de lunchtafel weer vol met familie zat. Na de lunch was het tijd voor (veel!) taart. Laura had namelijk speciaal voor Nic een taart laten bezorgen. Nic’s neven waren ook in Santa Rosa en namen ons ’s avonds mee om het huis te ontvluchten en nog een biertje te drinken in de stad (want de familie drinkt geen alcohol, heel verstandig;-)). De dagen bij familie waren zowel voor Nic, als voor Anne best (weer) speciaal. Leuk om te zien hoe Nic met iedereen omgaat, op wordt genomen in een warme familie en zij begrip hebben voor de situatie. Het waren een paar gezellige dagen, met ongelofelijk veel eten. Het is moeilijk voorstellen, maar ontbijt, lunch en avondeten zijn allemaal hetzelfde. Rijst, kip, ceviche, gebakken banaan, kreeft en voor Anne heel veel ei, want de kip moest natuurlijk worden gecompenseerd ;-).

Oom en tante brachten ons naar het busstation, waar we een nachtbus pakten naar Tarapoto. Een lange rit van 17 uur, dwars over de Andes. Een rit met veel bochten en veel misselijke mensen. De vrouw naast Nic heeft werkelijk waar de hele nacht moeten overgeven. Tarapoto was voor ons alleen een overstapplek in een combi naar Yurimaguas. Dit was me ook het ritje wel. Deze chauffeur dacht ook weer dat die Schumacher was. Scheuren! En ja hoor, we hadden weer een kotser. Anne zat vastgeklemd tussen twee rondborstige Peruaanse vrouwen die deze rit niet aankonden. Pff, wat een hel en wat een geluiden maakten ze en de helft van haar braaksel belandde in haar voorgevel, wat ze zelf niet eens merkte. Tot ergernis van Anne viel ze later in slaap, half op Anne’s schouder, wat haar helemaal gek maakte. En Nic maar lachen achterin...

Oké Yurimaguas. We kwamen hier rond de middag aan en hadden al een hostel geboekt. Tien jaar geleden was Nic hier ook verbleven. Na even opgefrist te hebben en geluncht, namen we een kijkje in de haven. Toch even checken of er vandaag niet al een boot zou vertrekken naar Iquitos. Het werkt namelijk zo, de boten vertrekken wanneer ze willen en niemand weet wanneer ze aankomen. In de haven lag Bruno, een lancha waar Nic tijdens zijn vrijwilligerswerk al onderzoek op had gedaan. Hoe laat vertrek je, vroegen we aan de kapitein. We hadden een uur... Dus prrt prrt, met de tuktuk zo snel als we konden terug naar het hostel en onze spullen gepakt. Hangmatje gekocht, eten en drinken en als een gek weer terug naar de boot. Gehaald:-). En of we geluk hadden, naast ons in onze Camarote (iniminie cabine), zat een stel die al 3 dagen aan het wachten was totdat de boot zou vertrekken. Lucky us! Alle hangmat ruimte was zo goed als vol, maar een Camarote was een goede en veilige keus, ondanks de kakkerlakken. Bij het ophangen van één hangmat, kreeg Nic het aan de stok met een gekke Rus. Om wat ruimte te maken voor onze hangmat, raakte hij zijn tempel aan (tent). Don’t touch! You no like also when I touch your hammock. En hij werd helemaal leip. Oké, een goed begin. De 3 dagen lancha waren de ervaring wel. Even voor de beeldvorming. De eerste laag van de lancha ligt vol met etenswaren, van levende cavia’s, kippen, eenden tot zakken rijst, meel en suiker. Verdieping twee hangt compleet vol met hangmatten, matrassen, bepakte en bezakte local people (en een enkele toerist). Achterin bevinden zich de douches & toiletten en de keuken. Op onze derde verdieping was plaats voor enkele hangmatten en bevond zich onze camarote.

Op zo’n lancha is verder niet zo veel te doen, dus al gauw raak je in gesprek met mede toeristen. Allen weer met een eigen reisverhaal. Super leuk om aan te horen en gezellig. Prachtig hoe de lancha zo over de amazone vaart, met geweldige uitzichten op typische jungle plaatsjes met kinderen spelend in het water en uitgeholde bomen als kano’s. Wanneer we aanmeerden in een haventje was het hele dorp uitgelopen en stonden ze met z’n allen te popelen aan de kant om de lancha op te mogen en hun etenswaren te verkopen. Een geweldig schouwspel. Toch was het ook even opletten geblazen. Zo heeft Anne voorkomen dat een jongetje de camarote van een medepassagier in ging die waarschijnlijk spullen wilden meenemen. Toch verdwenen er de gekste dingen, zoals een flesje water en een lonely planet. Voor toeristen blijft het opletten. Overdag staat de zon vol op de lancha en is het zoeken naar een schaduwplekje. Oplossing? 5 keer per dag douchen (met amazone water;-)) om af te koelen, want je weet niet waar je het zoeken moet zo warm. Een koude cola, of een biertje is goddelijk. Om ons avontuur nog spannender te maken, belandden we ’s nachts in een tropische storm. Gelukkig niet zo erg, als we later op een krakkemikkig bootje zouden meemaken. Maar het stormde en regende zo hard dat de boot moest aanmeren (wat wat moeilijk was met onze dronken stuurman). Zulke harde regen hebben we nog nooit gezien. Ondanks één avondje en een nacht met naar weer, was het de meeste tijd genieten van prachtige uitzichten, een geweldige zonsondergang en een nog mooiere sterrenhemel. Hebben we ’t al gehad over het eten? Na dagen drie maal per dag rijst, waren we daar toch even klaar mee en wat bleek op de lancha... lunchen en dineren met... je raadt het al, rijst en gebakken banaan. Neeeeee! ;-). Voor Anne was het helemaal mooi, want we kregen het telkens in een bakje met of kip of vis d’r bij, dus was het telkens hieromheen eten. Totdat ze op een dag de lunchbox opende en een gruwelijk grote vissenkop haar vriendelijk aankeek. Nu was ze toch echt klaar met het eten op de lancha. Dan maar overleven op watermeloen en broodjes. Tijdens deze tocht is ze als vegetariërs toch wel het meeste op de proef gesteld.

Onze laatste stop in Peru was Iquitos. ’s Avonds laat kwamen we aan en Nic had geregeld dat een oude bekende ons met de tuktuk kwam ophalen. Heel fijn, want Puerto Masusa is vooral ’s avonds niet de veiligste plek. En dat bleek achteraf ook wel. Dagen later kwamen we een mede-lanchareizigster tegen die net buiten de haven was overvallen. Iquitos dus, voor Nic een bekende plek en leuk om terug te zijn. Voor Anne was dit eigenlijk een beetje een eerste cultuurshock. We hadden veel armoede gezien, maar hier leven mensen toch nog een stuk simpeler. Ook het fenomeen ladyboys liet zich hier uitdrukkelijk tot uiting komen. In Iquitos was ons hoofddoel het doen van een jungle tour. Daarnaast wilde Nic Anne graag de stad laten zien en kennis laten maken met al zijn vrienden daar. Het was weer leuk om de projectleiders van het Dengue-project, José en Sarah en Nic’s doctora de Baile, Lucia te zien. Met hun kom je ook op plekken waar je als toerist normaal niet zou komen. Zo waren wij voor een potje voetbal van Nic en José, beland in een duistere wijk met schijnbaar veel ladyboys. Anne vond dat de groep meiden die aan volleyballen was, wel erg hard konden slaan... Waarop Nic lachte en antwoordde, nee Anne, het zijn dudes! Na even gekeken te hebben ontstond zowaar een echte ‘bitchfight’. Wat een lol, geweldig om te aanschouwen. Eén van de avonden moesten en zouden we naar Del Pardo. De grootste open lucht discotheek van Iquitos, waar als het vol is 2000 mensen, van jong tot oud, zonder gene, de meest geweldige pasjes dansen. Heerlijk die Zuid Amerikaanse vibes. Na afloop heeft José ons, met z’n 3’en op de motor, bij het hostel afgezet. Moeilijk te omschrijven, maar het was een fantastische avond.

Tijd voor de jungle tour. Samen met onze boomlange, Canadese mede- lanchareiziger, gingen we op avontuur in het nationaal park, Pacaya Samiria. Met de ‘Pekke Pekke’ (houten bootje) werden we diep de jungle ingebracht, totdat onze boot het in één keer begaf. Na enige tijd rondgedobberd te hebben kwamen er een oude local man en vrouw, in een uit hout gesneden roeiboot aangevaren. Ze konden ons gelukkig op de bestemming droppen. De tour was ontzettend gaaf. Het bestond uit diverse wandelingen door de jungle, piranha vissen, een nacht, kano bootrit, op zoek naar Kaaimannen, waar Nic met een speer vissen heeft gevangen en het slapen onder alleen maar een klamboe, midden in de jungle. Wat een ervaring en wat een hel qua Mosquito’s. We werden helemaal gek. De benen van Anne had je niet willen zien, compleet lek geprikt. Maar wel kicken om alleen op een plastic zeil en onder klamboe te slapen, midden in de jungle, met al haar nachtelijke geluiden. Ook hier hebben we weer veel beesten gezien, maar alle details besparen we jullie even. De terugweg naar Iquitos was ook weer een beleving. Het was super mooi weer, maar binnen 15 minuten sloeg dit compleet om. Ineens was er veel wind, werden de golven hoger en hoger en begon het steeds harder te regenen. Nic vond het maar al te leuk. Maar ook hij werd na een tijdje stiller en stiller. Want het begon toch wel erg gevaarlijk te worden. In een klein houten bootje, midden op de amazone, zeiknat in een tropische storm is toch niet zo grappig. Na een spannend uur, klaarde het wat op en konden we weer verder. Dit was ons laatste Peru avontuur, want dagen later vlogen we via Lima naar Quito (Ecuador).

Het was een speciale maand Peru. Van de hooggebergten, naar de droge, woestijnachtige kust, om vervolgens te belanden in de jungle. Alle bijzondere en fijne ontmoetingen met Nic’s familie en alle andere bekenden. En onze bezoeken aan vrijwel alle highlights van Peru, amazing! Ons Ecuadorverhaal, inclusief de Galapagos, volgt hopelijk snel. Want inmiddels hebben we ook dit mooie land weer verlaten en bevinden we ons alweer in Chili.

Besitos,
Anne & Nic