From the equator to the southernmost city on earth

¡Hola amigos! Speciaal voor de gezellige kerstdagen een nieuw kerstachtig reisverhaal.

Met een vlucht uit Quito (gelegen op het midden van de aarde) arriveerden wij in Santiago de Chili, ‘BOINK’ cultuurshock-shock-shock! We waren er al voor gewaarschuwd, Santiago is over Europees. Heel modern en alles is weer super georganiseerd. Geen chaos meer, waar we net aan gewend waren en wat zo ontzettend boeiend kan zijn. Het verkeer rijd netjes tussen de lijntjes, ze stoppen zowaar voor een zebrapad, geen rommel op straat en de mensen zien er zelfs hipper uit dan in NL. Ons hostel lag gelegen in de sprankelende wijk Bellavista. Een voorbeeld van hoe wij Santiago vonden, gezellig, levendig en een mooie mediterraanse stad. Om de stad te verkennen zijn we op beachcruisers (fietsen) alle highlights afgegaan. Heerlijk om zo wendbaar de stad te verkennen. Metro’s zijn trouwens ook heel fijn. Je mist hem net en nog geen twee minuten later is er weer een nieuwe.

We hadden niet meer dan twee dagen gereserveerd voor Santiago, omdat we door wilden naar het Lakes district van Chili, allereerst Villarrica en Pucon. Al heb je rond Santiago ook genoeg dingen om te doen. Een ander keer komen we terug. Villarrica ligt aan het begin van het Chileense Lakes district en staat net als Pucon bekend als ski resort. Hier hebben we alvast wat voorproefjes van het district gehad. Prachtig die blauwe meren tussen de groene berglandschappen. Natuurliefhebber of niet, you got to love this. In het Lakes district waan je je net in Zwitserland. Schone lucht, groot gehoornde Milka koeien in groene bergweides, wollige schapen, typische houten huisjes met grote oprijlanen en zo’n rookpluimpje boven uit de schoorstenen. Die houtkachels ruiken heerlijk. Pucon ligt aan de voet van de Villarrica vulkaan. En als Nic zulke dingen ziet, denkt hij maar een ding. Die moet ‘Ik’ beklimmen. Die vulkaan vraagt gewoon om beklommen te worden. Dus een van de dagen onszelf weer in klimgerei gehesen en met een groep Fransen de vulkaan opgegaan. En dan sta je ineens helemaal boven aan de rand van de krater, uitkijkend over kilometers Lakes district. Diep daar beneden vloeit lava. Oef, als je nu uitglijdt. En die zwavellucht, niet te harden. Tijd om naar beneden te gaan. Misschien wel het leukste van de tour. Van helemaal bovenaan tot aan waar we begonnen naar beneden op zo’n billenroetsjer. Een plastic sleetje welke precies gevormd is voor je billen. Waar Anne met beleid naar beneden ging, werd Nic gelanceerd toen hij te hard over een bult ging. Ja dat doet pijn. Eigen schuld, blauwe billen.... Moet je maar niet zo onbesuisd naar beneden gaan. De overige dagen zelf wat day tours georganiseerd. Je hoeft je rond Pucon zeker niet te vervelen. Termen, hikes, kanotochtjes en ’s winters skiën.

Dat Chili duurder zou zijn dan de andere Zuid-Amerikaanse landen wisten we wel. Maar ons budget slonk zo wel erg hard. En Puerto Varas, onze volgende stop, kon ons ook geen goedkoop hostel bieden. Men!! We moeten vanaf nu maar zelf gaan koken. In Bolivia, Peru en Ecuador koop je niet op tegen een avondje uiteten. Puerto Varas ligt ook weer prachtig, net boven Puerto Montt. Tussen twee vulkanen in die net als de Cotopaxi in Ecuador van die perfecte vulkanen zijn. Torenhoge puntbergen met een witte topping. Ook deze kan je beklimmen, maar laten we het niet te gek maken. Na wederom wat day tours, door naar Bariloche in Argentinië. Vanaf Puerto Varas zouden we slingerend tussen Argentinië (Arg) en Chili (Ch) onze weg vervolgen tot Ushuaia (Arg).

Bariloche is het Pucon van Argentinië. Een wintersportresort met in de zomermaanden genoeg mogelijkheden voor outdoor activiteiten. Bariloche licht aan de voet van het Argentijnse Lakes district. Dit keer geen uitzicht op vulkanen maar op hoge bergen. Naast een hike die ver boven Bariloche reikte met een 360 ̊panoramisch uitzicht, zijn we een dagje met de mountainbike langs een aantal van de meren gefietst. Wat geweldig mooi, geel en paars gekleurde bloemen langs de wegen, helderblauwe meren en idyllische baaitjes. Bariloche zelf is heel toeristisch en niet heel speciaal, maar zo vooraf aan de kerstdagen wel heel knus. ’S Avonds veel gekleurde lampjes en kerstliedjes. Al doet het klimaat je niet echt aan kerst denken. Dat dit stukje Argentinië groot is hadden we erg onderschat. Bariloche – El Calafate was 28 uur in de bus zitten. Dat is net alsof je voor de lol van Amsterdam naar Barcelona reist en weer terug. Maar zoals veel al vertelden, het was de reis zeker waard.

Vanuit El Calafate heb je verschillende tours naar Parque Nacional Los Glaciares. Met als hoogtepunt de Perito Moreno Gletsjer. Een 35km lange, 5km brede en een 60 meter hoge muur van ijs. Die dag was het stralend mooi weer, wat de gletsjer nog een extra mooie blauwe gloed gaf. Met de boot gingen we eerst dicht langs de ijsmuur, om hem daarna te beklimmen. We liepen anderhalf uur, met een whiskey pauze. En dan te bedenken dat je maar iniminie stukje van deze immens gletsjer hebt gehad. Impressionerend. Vervolgens door naar de toeristische gletsjer balkons. Daar was het hopen op vallende ijsblokken, wat een geweldig kabaal maakt en soms zelfs kleine vloedgolven en hevig ronddobberende ijsblokken veroorzaakt.

Next stop was weer de grens over, Puerto Natales (Ch). Deze havenstad heeft anders dan de boten naar Puerto Montt, die langs prachtige fjorden, gletsjers en meren varen en de vele tour agencies voor tochten naar het Nationale Park Torres del Paine, weinig te bieden. Net aangekomen in Puerto Natales, gingen wij direct door naar een lezing over de diverse tochten in het park Torres del Paine. Vol enthousiasme vertelde de dame over de hikes, de do’s en dont’s en wat mee te nemen. Het was inmiddels na 6’en, dus hadden we nog 3 uurtjes om alles te regelen. Van te voren hadden we al besloten om zelf alles mee te nemen. Tentje, slaapzak, matjes en alle benodigde kookgerei. Dus hop hop alle agencies af wie welk product het goedkoopste wilde aanbieden. Tent en stokken bij de ene agency, slaapzak en matje bij een andere en kookgerei idem. Tsjah, Chili is duur en zo’n speurtocht scheelt al gauw 50 euro. Ook het eten is belangrijk. Wat neem je me? Dingen vers houden gaat je niet lukken. Dus je eet 4 dagen uit pakjes. Pasta, soep uit zakjes, mueslibars en en als tussendoortjes een notenmix, welke voldoende voedingsstoffen bevatten en je energie geven. Nu nog onze tassen inpakken en we waren klaar. Die dag daarop waren we al vroeg op pad. Onze tassen wogen elk rond de 20 kilo. Ok, Nic droeg iets meer, maar daarvoor is hij ook een man. En vrouwen dragen gewoon minder ;-). Het was leuk om bosjes van hikers met hun grote rugzak richting het busstation te zien lopen. Het voelde heel cool. De route die wij gingen lopen heten de ‘W’. Het is een w-vormige trail bestemd voor 5 dagen. En wij hadden er 4, haha. Vooraf hadden wij al geïnformeerd of het kon en het was mogelijk. We moesten alleen wel flink doorlopen. De trail startte met een boottochtje. Hier bleek nog eens dat de lezing super handig was. We zagen op weg naar het busstation mensen met liters water sjouwen terwijl het gletsjerwater het lekkerste water is wat je kan drinken, schijnt. Alleen een kopje is al genoeg en er is water zat. Een andere don’t was het meenemen van een net gekochte regenhoes voor je rugzak. Het onstuimige weer (regen, veel wind, sneeuw, hagel) laat vaak niks droog of heel. En ja hoor... Nog geen 2 minuten uit de bus vlogen de hoezen in het rond en met windvlagen boven de 150 km/u moet je hard rennen wil je je hoes terugkrijgen. Gaat je niet lukken.

We begonnen de trek met redelijk mooi weer. Er was een klein stevig windje wat de boottocht vrij onstuimig maakte. Onze informant had ons als tip mee gegeven om als laatst te boarden. Dan ligt je rugzak bovenop, van binnen uit zou je sowieso geen uitzicht hebben en je bent als eerste weg. Een goeie tip, want het was gelijk dringen om als eerste op de boot op te gaan. We boarden als laatst, waren als eerste van de boot en hadden voordat de laatste mensen hadden ingecheckt op camping (1) onze tent staan en gereed gemaakt voor de nacht. Omdat wij de trek in 4 dagen zouden doen moesten we de eerste dag extra aanmaken. Het betrof een loop van 22 km. Normaal maar 11 Km (+ rugzak). Voor ons dus heen terug, maar zonder bagage. Het was inmiddels al over de middag heen, de wind was iets aangetrokken en het begon al iets kouder te worden. We moesten die dag tot aan de Glacier Gray en weer terug. Een kleine 7 uur. Maar tjonge, wat gingen we stuk. Ze adviseren niet voor niks een 5-daagse trail. Vooral het laatste stuk tot aan de gletsjer deed pijn. Vol tegen de wind in. Een wind die over de gletsjer waaide en dus ijs en ijskoud is. En dat doet pijn. De treks om Torres del Paine staan niet bekend als moeilijk, maar het weer kan zo’n trek erg moeilijk maken. ‘S avonds laat kwamen we weer aan. Uit de, in kerstsferen gepimpte kookhut, kwamen al heerlijk geuren, dus snel zetten wij ons kooktoestelletje ook aan voor een lekkere pasta. Het was de enige plek met warmte en geen wind dus iedereen was er te vinden. Erg gezellig.

Dag twee begon droog, maar er hing een donkere lucht. Ook deze dag hadden we wat uurtjes in te halen. We waren extra vroeg opgestaan, als eerste in de kookhut voor een soep-ontbijtje en voordat de meeste op waren, waren wij al onderweg naar camping 2. We hoopten zo op droog weer, maar nog geen 500 meter buiten de camping begon de ellende. Een beetje regen is niet erg. Maar het hield niet op. Gelukkig hadden we de inhoud van onze rugzakken in plastic zakken gewikkeld. Maar toch. Dit was storm. Code rood in NL en met dit weer zou je de straat niet eens op mogen, laat staan willen. En al helemaal niet met 20 kilo op je rug. Het was vol tegen de wind in hangen en wachten tot de windvlaag voorbij ging. Dan als een gek meters maken en je weer schrap zetten voor de volgende vlaag. Haha, wat een ellende. Nu is het leuk om te beschrijven maar goh, wat hebben wij staan vloeken. Halverwege, toen we al helemaal zeiknat waren begonnen we de lol er eindelijk van in te zien. Droog zouden we toch al niet meer worden. Op het hoogtepunt van de windvlagen moesten we ook nog eens over een strandje. En wind en water betekent watervlagen en watertornado’s. Dus telden wij tot 3, verstand op nul en goan. We renden een kleine 200 meter alsof onze leven er vanaf hingen. Wat een lol. Net militairen. Respect hoor. Niet te doen joh. We kwamen vroeg in de middag als eerste aan, ‘een geluk bij een ongeluk’. In de kookhut stond een klein houtkacheltje dus gelijk alles te drogen gehangen, om daarna snel nog even (in de zeikregen) onze tent op te zetten. En om het ellende nog erger te maken ;-), ook onze plastic zakken waren ondergelopen. Slaapzak, matje, alles was nat. Toen onze spullen zo goed als droog waren begonnen anderen binnen te druppelen. Prachtig om dat proces te aanschouwen. Zo blij dat wij de eerste waren en het meeste al droog hadden. Al gauw was de kookhut een stomende klaaghut. Wel weer leuk om iedereen te zien.

Dat vroege opstaan beviel ons wel, dus dag 3 ook weer vroeg uit de veren. Ons goed met stenen gebarricadeerde tentje, zeiknat opgeruimd en de hele dag voor de regen uit gelopen. De tent stond weer als een van de eersten en terwijl het buiten weer regende, zaten we in onze slaapzak in de refugio (op sommige plekken heb je ook hostels) aan de warme choco. Zo kon onze slaapzak eindelijk volledig opdrogen. Iets te lang chillen in de refugio kwam ons duur te staan. De kookhut was bommetje vol en er was alleen nog een kookplek in de douche om onze soepjes op te warmen. Ach, als het gezellig is maakt niets je zoveel uit. Het verhaal ging dat onze dag 4 een betere dag zou zijn. De beroemde licht weerkaatsingen op de ‘Torres’, welke zichtbaar zijn tijdens zonsopgang (4:15 uur) hebben wij niet gezien maar later die middag scheen eindelijk de zon. Konden onze jassen uit en was er een prachtig uitzicht op de ‘Torres’. Een tocht om nooit te vergeten en weer een ervaring rijker. Torres del Paine, een must do in Patagonië.

Onze laatste lange busreis, zou ons via Ruta Fin del Mundo, brengen tot aan het zuidelijkste stadje op aarde, Ushuaia. Vooraf hadden we de uitzending van Floortje Dessing in Ushuaia bekeken, zodat we wisten welke highlights er te doen waren. Een tocht over het Beagle Channel is naast, alle boten die uitvaren naar Antarctica, één van de meest populaire tochten. Ontzettend toeristisch, dus de prijzen zijn hoog, maar als je er toch bent, moesten ook wij er maar aan geloven. Lobos Marinos hadden we al genoeg gezien op de Galapagos, maar Pinguïns in grote getale, daar wilden wij het Beagle Channel wel voor over. Het blijven hilarische beesten.

Het nationaal park Tierre del Fuego (vuurland) ligt vlakbij Ushuaia en hebben we, lekker met de auto bezocht (we worden lui;-)). Op zoek naar de bever speurden we het park af, waar we alleen de rode vos, als nieuw dier op ons lijstje met dieren konden bijschrijven. Onze aller aller allerlaatste trek was naar de gletsjer nabij Ushuaia. Hoopvol klommen we naar boven, maar dit was, in tegenstelling tot de Perito Moreno, slechts een hoopje sneeuw;-). Wel genoten we van een geweldig uitzicht op de stad en het lang uitgerekte Beagle Channel (en de laatste keer onze zware, nerdy bergschoenen aan:P).

Hebben we al gezegd hoe koud het eigenlijk was in Ushuaia? Afdalend van het zonnige Santiago, het al kouder wordende Lakes district, was Ushuaia het koudste puntje. Dik ingepakt gingen we over straat. Tijd om kerst te vieren in een warm oord! Beach resort Mar del Plata. 30 graden, zwembroek en bikini aan. Met blote bast over straat, heerlijk! Tot zover ons avontuur tot aan het zuidelijkste stadje van de wereld. We hebben nog even, maar het eind van deze mooie reis komt in zicht. Na deze zonnige week Mar del Plata, zien we eindelijk Nic’s ouders weer in Buenos Aires en hoppen we daarna nog ‘even’ door voor een paar dagen Uruguay. Deze ervaringen komen de volgende keer! Voor nu voor iedereen een hele fijne kerst en fijne dagen!

Feliz Navidad,

Besos Anne & Nic