‘Grenzen oversteken en grenzen verleggen – Arg/Br'

Mijn vorige verhaal is alweer even geleden dat het echt wel weer tijd is voor een update. We waren gebleven bij 1 dag voor vertrek. En mensen wat heb ik al veel gezien en gedaan sinds die tijd. Het is 4 weken later. 4 weken in een ontzettend mooi continent, waar het voelt alsof ik al een paar maanden op pad ben. Eigenlijk geen tijd voor het schrijven van een update, maar nu Nic op pad is naar de mijnen in Potosi (Bolivia), waar je mij met geen goud (of in dit geval zilver) in krijgt, heb ik even de tijd om mijn belevenissen op te schrijven.

26-08-2013 – Na een nacht bijna niet geslapen te hebben, vertrok ik voor dag en dauw met familie richting Schiphol. Eindelijk was die dag daar. Toch was het best wel spannend. Gedag zeggen voor 4 ½ maand tegen alle lieve mensen om me heen, om alleen in het vliegtuig te stappen naar de andere kant van de wereld. Maar wat was het fijn om in Buenos Aires aan te komen, met een Nic die bijna springend van enthousiasme een bord omhoog hield met ‘Anne Klein – Pick me’ en een geweldig T-shirt met I Love A K. Lastig kiezen als er maar één zo’n gek staat! Een geweldig welkom en natuurlijk ging ik met die lieverd mee:-).

De volgende dagen hebben we heerlijk rondgestruind door Buenos Aires. Rustig aan gedaan en enkele hotspots van BA bekeken. We komen in december terug, dus hebben dan nog meer de tijd de stad te ontdekken. Woensdag 28-8 was het zover, na rondgelopen te hebben in El Tigre, ontmoetten we Laura en Matias (Nic’s biologische moeder en halfbroertje) op een stationnetje in BA. Stiekem vond ik het toch best wel spannend. Nic had ze al eerder deze dagen gezien, maar voor mij was dit de vuurdoop. Helemaal omdat ik de taal niet goed spreek, zat ik wel even van oowjee, wat nu. In de trein snel nog even wat zinnetjes in m’n kop gestampt en daar moest ik het voor nu even mee doen. Uiteindelijk met een beetje Spaans, Nic’s vertaling en handen en voeten, ging het hartstikke goed. Ik vond het best speciaal om hen te ontmoeten en de plek te zien waar ze wonen. Dit is toch even wat anders dan je gewend bent in Nederland. Gelukkig hebben ze het vergeleken met de rest van de wijk goed voor elkaar. Na een heerlijk gebakje te hebben gegeten en de kadootjes te hebben gegeven, was het tijd voor het avondeten. Nic had Laura al voorbereid op het feit dat ik geen vlees eet... Erg lastig in een land als Argentinië. Laura had, zo ontzettend lief, helemaal speciaal vegetarisch eten voor mij gemaakt. Een quiche met pompoen en een tortilla de verduras. Het was heerlijk! Na het eten mochten we niet te lang blijven, want dat vond ze niet al te veilig. Dus al snel daarna afscheid genomen en in een speciaal voor ons geregelde taxi gestapt. In december komen we terug!

De volgende dag was het tijd om onze spullen te pakken en in de nachtbus op pad te gaan naar Puerto Iguazu. De eerste keer zolang (17 uur) in de bus was wel even wennen. Voor deze keer had Nic een super de luxe bus geregeld, wat de reis best comfortabel maakte. Puerto Iguazu is de Argentijnse plaats, dichtbij de ‘Cataratas do Iguaçu’, welke we de volgende dag hebben bezocht. Wat immens veel water en wat een prachtige plaatjes en weidse uitzichten heb je hier. Ik vond het echt overweldigend. Overal hoor je water naar beneden storten en op sommige plekken wordt je zeiknat van al het water dat omhoog spat. Gelukkig was het heerlijk weer, dus dat beetje verkoeling was erg prettig. ’s Middags gingen we met een boot het water op. Gelukkig hadden we poncho’s meegenomen, want een beetje verkoeling is lekker, maar de rest van de middag zeiknat door de rest van het park lopen leek ons wat minder geslaagd. De boot ging tot bijna onder de watervallen, wat een geweldig (natte) ervaring was! Uitgeput terug in het hostel pakten we onze tassen om de volgende dag de grens over te gaan naar Foz Iguazu, de Braziliaanse kant vanwaaruit je de Braziliaanse kant van de Cataratas kan bezoeken. De grens over betekent hier met de bus naar de grensovergang, de bus uit voor een stempeltje ‘Argentinië uit’, hop de bus weer in (want hier wacht die wel), 400 meter verderop de bus weer uit voor een stempeltje ‘Brazilië in’. En hier wacht de bus niet, dus na een uur gewacht te hebben konden we weer een bus pakken die ons verder bracht naar Foz. Gelukkig viel dit alles nog mee, want toen Nic hier de vorige keer de grens passeerde, was hij twee keer een uur kwijt ;-). Na onze spullen gedropt te hebben op het internationale busstation (want dezelfde avond namen we de bus richting Bonito), was het tijd voor een nieuw bezoek aan de watervallen. Ook deze kant vond ik ‘amazing’. Veel mensen vragen je ‘welke kant vond je mooier’, maar die vraag kan ik niet beantwoorden met één van beiden. Beide kanten zijn ongelooflijk mooi en hebben hun eigen karakteristieken. Bij de Argentijnse zijde zit je veel dichter op de watervallen (wat je overigens ook bij één fall aan de Braziliaanse kant hebt) en de Braziliaanse kant biedt meer een mooi totaal (panorama) beeld van alle falls. Wat me trouwens in beide parken opviel waren de grote miereneters. Wat een irritante beesten zeg! Je moest dondersgoed oppassen als je een broodje at, want voor je het wist had je een hele horde achter je aanlopen en was je broodje weg;-).

Omdat we diezelfde avond de bus moesten pakken (18.00 uur) en we om 16.00 nog niet het park uit waren kreeg ik het toch wat benauwd. ‘Nic schiet nou ’s op’, ‘Doe niet zo chill’, ‘We gaan ’t echt niet redden’, ‘Wanneer komt die bus nou’, ‘Hou is op met zo tranquillo doen’, ‘We nemen zo echt een taxi hoor’.... De rest zal ik jullie onthouden;-). Nic op z’n Zuid Amerikaans, ik op z’n Nederlands... Ik kneep hem echt, maar uiteindelijk, 17.35 (wel met de taxi!) aangekomen bij het busstation, konden we gelukkig de bus nog pakken. Achteraf gaf die gelukkig toe dat ook hij ‘m even kneep, maar het erg leuk vond om mij de kast op te jagen.... Wat ’n humor..;-).

Na een onstuimige ‘bumpy’ busrit door de ‘wetlands’ van Brazilie, over geheel verlaten wegen en onverharde paden, terwijl het stortregende en ontzettend hard onweerde, kwamen we om 03.00 aan op een verlaten busstation in Dourades, waar we 3 uur later (als we een kaartje konden bemachtigen) verder konden naar onze bestemming ‘Bonito’. Tijdens die busrit, terwijl Nic natuurlijk heerlijk lag te slapen en ik wakker lag en op elk geluidje lette, heb ik wel een paar keer gedacht van oowja, rubber, een auto... Dat is veilig toch? Om 06.00 in de volgende bus gestapt en heerlijk ontbeten... met Doritos. We hadden berehonger, maar het enige wat we hadden was een zak chips. Ahja, dan maar dat als ontbijt (de andere dagen eet ik goed hoor mam:-p).

In Bonito (‘the heart of eco-tourism in Brazil’) hebben we in een paar dagen de omgeving ontdekt en zijn we naar de ‘Gruto do Lago Azul’ (een grot met een blauw meer) geweest. Bizar om te weten dat je in de grot maar een klein stukje azuurblauw water van het meer ziet, dat tot 80 meter diepte gaat en een heel groot stuk onder de rotsen beslaat wat je niet kan zien.

Op 4-9 zijn we vanuit Bonito vertrokken naar de Pantanal. Volgens de Lonely Planet ‘One of worlds largest wildlife preserves’. Met een ‘Van’ werden we gedropt bij de ingang van het Nationaal Park de Pantanal waarna we met een jeep (waar wij bovenop zaten) dieper het park in werden gebracht naar onze ‘lodge’. Als deze rit een voorbode was van wat we de komende twee dagen zouden zien, dan zou dat vast goed komen. Wat ontzettend vet om zo bovenop zo’n jeep door de jungle en wetlands heen te stuiteren. Helemaal gezandstraald kwamen we aan bij het geweldige kampement van ‘Santa Clara’, met verschillende beschilderde lodges, een zwembad en een grote hoeveelheid hangmatten. En niet te vergeten al die verschillende vogels, van papegaaien tot struisvogels en kolibries. Wat een geluid! Door onze gids ‘Marcelo’ werden we opgewacht en die middag konden we, na geluncht te hebben, direct aansluiten om te gaan Piranha vissen... Nou no way, mij niet gezien. Maar uiteindelijk, na het eerst eens aangekeken te hebben van Nic, durfde ik mijn eigen hengeltje buiten de boot te gooien... en jahoor direct beet. ‘Nic, help! Aaah eng!’ ‘Haal ‘m eraf’. Dat was m’n eerste Piranha. Gelukkig hadden we een stoere Braziliaan aan boord die mijn vis eraf haalde (en eveneens opnieuw vers vlees aan de haak deed, want no way dat ik dat zelf ging doen!). Na die eerste vis ging het eigenlijk helemaal prima en stond aan het einde van de dag de stand op 9 vissen (waarvan 7 Piranha’s ) voor Anne en 4 vissen voor Nic (waarvan 1 iniminie en een wat grotere Piranha). 1-0 voor mij dus;-P. Tijdens het vissen waren er genoeg andere animals te zien. In het water waar we met onze bootjes in lagen, zwommen de kaaimannen om ons heen en waren de ijsvogels maar druk, omdat het het broedseizoen was. Na het vissen, werden alle Piranha’s verzameld, schoongemaakt en gevild door de gids om ze vervolgens klaar te maken om te worden opgegeten. Met de groep waarmee we waren, zijn we aan het bier gegaan en hebben we gewacht totdat de Piranha’s klaar waren. Omdat ik deze zelf gevangen had, vond ik dat ik toch wel een heel inimienie stukje kon proberen. Ondanks dat het kleiner dan 1 vingerkootje was, heb ik het toch kunnen proeven en het was eigenlijk best prima. Maar een hele vis was voor mij niet weggelegd. Blijf toch een beetje bij m’n principes. Dus Nic had er ééntje extra;-).

De volgende dag stonden er in de ochtend een hikingtour op het programma en ’s middags paardrijden. Met de wandeltocht zijn we een stuk de Pantanal ingelopen. Wat een mooi gebied. Open velden, bush, bush, palmbomen en weer heel veel dieren. Blauwe en Rode papegaaien, Tucan’s, apen, een buideldier en een struisvogel. Teruggekomen van de tocht waren verschillende toeristen in rep en roer, want er zat een grote vogelspin in de bosjes. Wij ernaar toe, want die moesten we natuurlijk ook zien. Wat een beest, harig en groot! ’s Middags paardgereden en Nic gezwommen met kaaimannen op 5 meter afstand. Ik vond het prima om toe te kijken en tot net onder m’n knieën ’t water in te gaai en wat foto’s te maken;). Ze zijn banger voor jou en als je bij ze in de buurt komt zwemmen ze al gauw weg, maar het idee om naast zo’n beest (bijna dan) in het water te liggen, brrr. Tijdens de boottocht de volgende dag weer een hoop dieren gezien, capibara’s, leguanen, apen en veel ijsvogels. Gek he, eigenlijk worden de apen, kaaimannen en de ijsvogels heel normaal na een paar dagen en ben je dan eigenlijk alleen nog maar op zoek naar de specials. In dit geval ‘de jaguar’. Onze gids vertelde dat hij in zijn 16 jaar gidsen, 23 keer een jaguar heeft gezien. Dit was altijd tijdens de boottocht. Lichtelijk teleurgesteld kwamen we terug van de boottocht, omdat we alleen z'n footprint hadden mogen bewonderen. ’s Middags gingen we op voor de jeepsafari en tijdens deze tocht had de gids hem nog nooit gezien, dus we verwachten geen jaguar meer. Maar of het toeval bestond of niet, op de terugweg met de jeep naar onze lodge, daar was die... De Jaguar! Hij kruiste net ons pad voor de jeep langs, 5 meter verderop. Wauw wat een mooi beest! Heel gaaf. Onze gids werd helemaal gek!

Helemaal voldaan van al het moois wat we hadden gezien, pakten we de volgende dag onze spullen om na een ochtendje kaaimannen voeren (en filmpjes maken) met de jeep de Pantanal uitgebracht te worden tot de plek waar we 4 dagen geleden waren gedropt. Een plek in de middle of nowhere. Iedereen kon meteen door, maar zoals we al vaker hebben gemerkt, hebben wij exact de tegenovergestelde route van de meeste reizigers, namelijk door naar Corumbá, Bolivia. De bus naar Corumbá zou 2 uur later op deze plek stoppen, dus het enige wat we konden doen was wachten. En dat leer je wel hier. Na een tijdje ijsberen, kwam er een grote auto het terrein opgereden, 4 stoere mannen eruit, waarvan ééntje z’n shirt toch wel erg raar aan het goed doen was. Zag ik dat goed? Oké, ja dus, een pistool. “Nic, kom je gaat NU mee naar de overkant van de weg waar de tassen staan! Nic heel laconiek, “ah rustig aan joh”. Ik wist niet of hij het had gezien. Achteraf dus blijkbaar wel en vond hij het niet heel gek “Is heel normaal hier”. Toch kwam hij wel mijn kant op, want volgens mij voelde hij zich ook niet zo veilig op de plek waar die mannen stonden;-). Gelukkig kwam niet veel later de bus en konden we op pad richting Corumbá, dichtbij de grens van Bolivia. Voor een keer hadden we een hotel (in plaats van een hostel) geboekt, want veel was er niet op deze plek. En wat voor een hotel.. ’s Ochtends aan het ontbijt waren het alleen maar wat oudere mannen én enkele wat jongere meisjes, waarbij ik door die combinaties toch wel m’n vraagtekens zette. Na het ontbijt vervolgenden we, met met onze grote tassen in een hutje mutje volle bus, onze weg richting de grensovergang. De grensovergang hier bestond uit een hokje waar we heel gemakkelijk ons stempeltje konden halen ‘Brazilië uit’. Vervolgens loop je 200 meter over een brug heen, om aan de andere kant Bolivia in te gaan. Bolivia inkomen ging wat moeilijker dan Brazilië uit. Na een uur in de rij te hebben gewacht waren we aan de buurt. “wat komen jullie doen”, “waar kom je vandaan”, “wat voor werk doe je” etc. Na onze stempels te hebben gekregen zijn we richting treinstation gegaan om hier 4 uur later de trein te pakken richting Santa Cruz, Bolivia. Nic was tijdens het wachten aan de praat geraakt met een schattig Boliviaans (of Braziliaans) mannetje die eveneens zijn weg vervolgde richting Santa Cruz. Heel bezorgd drukte hij Nic meerdere malen op het hart echt goed op mij te passen, omdat Bolivia volgens hem, een o zo gevaarlijk land was. Ook vond hij dat we er té dun uitzagen. Vooral van de vrouwen vond hij dat ze grote rond heupen en billen moeten hebben. Dus hij stond erop dat wij zijn gehaalde boodschapjes, koekjes, snoepjes en drinken van hem aannamen. Wat een schatje! Dus met heerlijke dingen hebben we onze bumpy treinreis door uitgestrekte velden en de sloppen vervolgd.

En toen waren we in Bolivia. Wat een verschil met de groene oase van de Pantanal, maar wat een mooie mensen, kleuren en nieuwe dingen die ik hier nu al zie. We hebben al geweldige dingen gedaan en zijn al gereisd van Santa Cruz naar Sucre, Potosi, Salar de Uyuni en nu in Cochabamba. Over al deze belevenissen, een Boliviaans feest en de Salar zal ik een volgend verhaal meer vertellen. Tot gauw!

¡Ciao!